Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012
Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012
Canaille's choice 13/9/2012
Raymond Byron and the White Freighter
Little Death Shakes lp (2012, Asthmatic Kitty Records)
Μια μικρή παρασπονδία σήμερα για έναν δίσκο που βάζει υποψηφιότητα στη λίστα μου με τα καλύτερα του 2012.
"The end of the world or the beginning of new things? Let's bet on the latter. Going on five full-length records since 2004, Ray Raposa's Castanets has given us a wide-lens look at deconstructed Americana. Where the 'Nets trafficked in swampy, ambient improv and avant-country gone coal black, Raposa's new stuff is pure roadhouse blues, buggy neons buzzing and spilled beer, big drums and the type of loud, up-in-the-red guitars that'd make Patrick Swayze bust some dude's grill. Stripped of all noise influences and focusing on straight-up songs, Little Death Shaker is a record evocative of late nights and dusty parking lots, long drives and boozy hookups. Where Castanets’ lyrics gave us Ray Carver-ian fragments and it's-what-you-leave-out-that-counts minimalism, here we see Raposa back from the battleground with stories to tell. This is the most lyric-heavy Raposa's been and it's also the most playful and humorous, and you get the feeling some of these songs would be the ones that would go down best near 2am at some weird sports bar dive in southeast Alabama/Iowa/Mississippi". From Asthmatic Kitty's press release
Little Death Shakes lp (2012, Asthmatic Kitty Records)
Μια μικρή παρασπονδία σήμερα για έναν δίσκο που βάζει υποψηφιότητα στη λίστα μου με τα καλύτερα του 2012.
"The end of the world or the beginning of new things? Let's bet on the latter. Going on five full-length records since 2004, Ray Raposa's Castanets has given us a wide-lens look at deconstructed Americana. Where the 'Nets trafficked in swampy, ambient improv and avant-country gone coal black, Raposa's new stuff is pure roadhouse blues, buggy neons buzzing and spilled beer, big drums and the type of loud, up-in-the-red guitars that'd make Patrick Swayze bust some dude's grill. Stripped of all noise influences and focusing on straight-up songs, Little Death Shaker is a record evocative of late nights and dusty parking lots, long drives and boozy hookups. Where Castanets’ lyrics gave us Ray Carver-ian fragments and it's-what-you-leave-out-that-counts minimalism, here we see Raposa back from the battleground with stories to tell. This is the most lyric-heavy Raposa's been and it's also the most playful and humorous, and you get the feeling some of these songs would be the ones that would go down best near 2am at some weird sports bar dive in southeast Alabama/Iowa/Mississippi". From Asthmatic Kitty's press release
Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012
Canaille's choice 12/9/2012
Seattle Rules: Mark Lanegan Band / Perfume Genius - End Of The Road Festival 2012
Αν και ο Mark Lanegan είναι από το Ellensburg της πολιτείας Washington, έχει συνδέσει το όνομά του, μαζί φυσικά με τους Screaming Trees, με τη σκηνή του Σιάτλ, από όπου προέρχεται και ο Mike Hadreas (ήτοι Perfume Genius). Εμφανίστηκαν και οι δύο στην ονειρική Garden Stage το Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου, ο μεν Lanegan (με μουστάκα!) ως headliner της βραδιάς, ο δε Perfume Genius στις πέντε παρά τέταρτο το απόγευμα. Αν και φαινομενικά δεν έχουν κάτι κοινό, επέλεξα να τους παρουσιάσω μαζί θέλοντας να συνδέσω το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτής της πόλης που συνεχίζει να γεννά μοναδικούς, ετερόκλητους καλλιτέχνες. Φανταστικές φωνές, τραγούδια με ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση και εμβληματικές εμφανίσεις που σημάδεψαν το φετινό EOTR. Enjoy!
Αν και ο Mark Lanegan είναι από το Ellensburg της πολιτείας Washington, έχει συνδέσει το όνομά του, μαζί φυσικά με τους Screaming Trees, με τη σκηνή του Σιάτλ, από όπου προέρχεται και ο Mike Hadreas (ήτοι Perfume Genius). Εμφανίστηκαν και οι δύο στην ονειρική Garden Stage το Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου, ο μεν Lanegan (με μουστάκα!) ως headliner της βραδιάς, ο δε Perfume Genius στις πέντε παρά τέταρτο το απόγευμα. Αν και φαινομενικά δεν έχουν κάτι κοινό, επέλεξα να τους παρουσιάσω μαζί θέλοντας να συνδέσω το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αυτής της πόλης που συνεχίζει να γεννά μοναδικούς, ετερόκλητους καλλιτέχνες. Φανταστικές φωνές, τραγούδια με ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση και εμβληματικές εμφανίσεις που σημάδεψαν το φετινό EOTR. Enjoy!
Katerina's Choice, 12/09/2012
Συνεχίζω με τις περιπέτειες του Keith...
Black Uhuru - Shine Eye Gal με τη συμμετοχή του Keith Richards
Black Uhuru - Shine Eye Gal με τη συμμετοχή του Keith Richards
Ίσως έχετε διαβάσει το βιβλίο οπότε θα ξέρετε και την ιστορία. Για όσους δεν το έχουν διαβάσει όμως, σε ένα από τα ταξίδια του στη Jamaica γύρω στο 1979 (αν δεν κάνω λάθος), ο Keith άραζε με τον Sly Dunbar και τον Robert Shakespeare (Sly and Robie), οι οποίοι τότε είχαν αρχίσει να συνεργάζονται με τους Black Uhuru. Τι άλλο θα έκαναν από το να παίζουν μουσική όλη μέρα; Ηχογράφησαν γύρω στα 7 τραγούδια από ότι καταλαβαίνω. Το συγκεκριμένο signle γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία...
Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012
Lenia’s choice 11/9/2012
Από το Archipelago, το νέο άλμπουμ των Hidden Orchestra που θα κυκλοφορήσει σύντομα.
Canaille's choice 11/9/2012
Alabama Shakes (Setting the stage on fire!) – End Of The Road Festival 2012
"Having released debut album Boys and Girls earlier this year, Alabama Shakes have been picking up fans thick and fast with their harmonious blues blushed and deeply soulful sound".
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου, 19:30. Ανεβαίνουν στη Woods Stage οι Alabama Shakes και γνωρίζουν την αποθέωση. Και αυτοί ανταποδίδουν την αγάπη και το παραλήρημα του κοινού με ένα εκρηκτικό σετ, που ξεχειλίζει από πάθος, ένταση και τραγούδια που χτυπούν κατευθείαν στην ψυχή και τα πόδια. Μια μπάντα της οποίας τα μέλη παίζουν με "κλειστά μάτια" και μια συγκλονιστική τραγουδίστρια-performer που, προσωπικά, μου θυμίζει την Aretha Franklin σε συνδυασμό με την Janis Joplin. Όπως αποδείτηκε στην πορεία, αυτή τους η εμφάνιση δεν ήταν και η μόνη στο φεστιβάλ...
Ειδικά αφιερωμένο στον SOTD...
Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου, 20:45. Στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ δεν υπήρχε συγκεκριμένο όνομα μπάντας που θα έκλεινε τη μέρα στην Big Top Stage. Απλά έγραφε "Secret Slot"...
Έπεται και συνέχεια, που θα αποκαλυφθεί στο τέλος του αφιερώματος...
"Having released debut album Boys and Girls earlier this year, Alabama Shakes have been picking up fans thick and fast with their harmonious blues blushed and deeply soulful sound".
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου, 19:30. Ανεβαίνουν στη Woods Stage οι Alabama Shakes και γνωρίζουν την αποθέωση. Και αυτοί ανταποδίδουν την αγάπη και το παραλήρημα του κοινού με ένα εκρηκτικό σετ, που ξεχειλίζει από πάθος, ένταση και τραγούδια που χτυπούν κατευθείαν στην ψυχή και τα πόδια. Μια μπάντα της οποίας τα μέλη παίζουν με "κλειστά μάτια" και μια συγκλονιστική τραγουδίστρια-performer που, προσωπικά, μου θυμίζει την Aretha Franklin σε συνδυασμό με την Janis Joplin. Όπως αποδείτηκε στην πορεία, αυτή τους η εμφάνιση δεν ήταν και η μόνη στο φεστιβάλ...
Ειδικά αφιερωμένο στον SOTD...
Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου, 20:45. Στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ δεν υπήρχε συγκεκριμένο όνομα μπάντας που θα έκλεινε τη μέρα στην Big Top Stage. Απλά έγραφε "Secret Slot"...
Έπεται και συνέχεια, που θα αποκαλυφθεί στο τέλος του αφιερώματος...
Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012
Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012
Canaille's choice 9/9/2012
Patti Smith - End Of The Road Festival 2012
Μετά την ιδέα που μου έδωσε χθες βράδυ ο SOTD, ξεκινάω ένα αφιέρωμα στο EOTR 2012 με τις καλύτερες, κατά τη γνώμη μου, εμφανίσεις, τις εκπλήξεις, τις "απογοητεύσεις" και τις αστείες στιγμές του, σε μια προσπάθεια να αποδώσω όσο είναι δυνατόν το πνεύμα και την ατμόσφαιρα ενός φεστιβάλ που με γεμίζει κάθε φορά ευτυχία, συγκίνηση και πολλή, πολλή μουσική!!! Ελπίζω να το απολαύσετε.
Αρχή με την rock and roll ιέρεια Patti Smith, που παρά τα τεχνικά προβλήματα τα oποία την ανάγκασαν να παίξει σε αρκετά χαμηλή ένταση, έδωσε ένα αξέχαστο gig στη Woods Stage, την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου. Με τραγούδια όπως το Dancing Barefoot (έναρξη), το Pissing In A River, το Ghost Dance, το Easter, το Because The Night, το Gloria, το Free Money και μια απίστευτη δωδεκάλεπτη εκτέλεση (δυστυχώς δεν τη βρήκα ολόκληρη) του Rock and Roll Nigger (που έκλεισε και τη συναυλία) δε θα μπορούσε παρά να αποτελεί ένα από τα highlights του τριημέρου.
Μετά την ιδέα που μου έδωσε χθες βράδυ ο SOTD, ξεκινάω ένα αφιέρωμα στο EOTR 2012 με τις καλύτερες, κατά τη γνώμη μου, εμφανίσεις, τις εκπλήξεις, τις "απογοητεύσεις" και τις αστείες στιγμές του, σε μια προσπάθεια να αποδώσω όσο είναι δυνατόν το πνεύμα και την ατμόσφαιρα ενός φεστιβάλ που με γεμίζει κάθε φορά ευτυχία, συγκίνηση και πολλή, πολλή μουσική!!! Ελπίζω να το απολαύσετε.
Αρχή με την rock and roll ιέρεια Patti Smith, που παρά τα τεχνικά προβλήματα τα oποία την ανάγκασαν να παίξει σε αρκετά χαμηλή ένταση, έδωσε ένα αξέχαστο gig στη Woods Stage, την Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου. Με τραγούδια όπως το Dancing Barefoot (έναρξη), το Pissing In A River, το Ghost Dance, το Easter, το Because The Night, το Gloria, το Free Money και μια απίστευτη δωδεκάλεπτη εκτέλεση (δυστυχώς δεν τη βρήκα ολόκληρη) του Rock and Roll Nigger (που έκλεισε και τη συναυλία) δε θα μπορούσε παρά να αποτελεί ένα από τα highlights του τριημέρου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)